Μπεκίρ Μπουλμπούλ, Τουρκία, 2022, 103΄

Με φόντο τους χιονισμένους και έρημους δρόμους της νοτιοανατολικής Ανατολίας, ένας ηλικιωμένος πρόσφυγας κουβαλάει το νεκρό σώμα της γυναίκας του πίσω στην πατρίδα τους, μαζί με τη 12χρονη εγγονή του – ένα κορίτσι βαθιά τραυματισμένο από τον πόλεμο… Το ταξίδι τους μοιάζει ολοένα και δυσκολότερο, καθώς πλησιάζουν στα σύνορα μιας εμπόλεμης χώρας. Όταν τους σταματάει η αστυνομία, οι δρόμοι τους χωρίζονται σε τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Ξεκινώντας από την πεποίθηση πως είμαστε όλοι μετανάστες σ’ αυτόν τον κόσμο –αφού κάπως φτάσαμε εδώ και σύντομα θα αναγκαστούμε να ξαναφύγουμε–, αυτή η περίτεχνη ταινία με θέμα το ταξίδι και τις τελετουργίες της απώλειας και του θρήνου μάς ρωτά επίμονα ένα φλέγον ερώτημα. Τι είναι αυτό που πραγματικά κουβαλάμε ως το τέλος;

Bekir Bülbül, Türkiye, 2022, 103΄

In the snowy and desolate roads of South Eastern Anatolia. An elderly refugee carries the corpse of his deceased wife to their homeland, with his 12-year-old granddaughter still carrying the trauma of war... Their journey becomes more difficult as they get closer to the border of a country at war. Once they get caught up by the police, their ways separate into three different destinations. Embarking from the conviction that we are all immigrants in this world, as we somehow came here and we will soon have to go back, this beautifully crafted film about the journey and rituals of loss and mourning asks persistently a burning question. After all, what are the things we carry?