Blue Ruin
του Τζέρεμι Σολνιέ

Κινηματογραφικά αταξινόμητο και ευρηματικά χειροποίητο, το μελαγχολικό φιλμ τρόμου που θα μπορούσε να είναι και ένα πειραγμένο μελόδραμα καταφέρνει με απλές διαδικασίες να σε κρατήσει με τα μάτια ανοιχτά ακόμη και μέσα στο απέραντο σκοτάδι του.

Ο Ντουάιτ Εβανς είναι ένας μυστηριώδης άστεγος: ζει μαζεύοντας κονσερβοκούτια απ’ όπου βρει, ανοίγοντας σπίτια για να κάνει μπάνιο, αναζητώντας τροφή στα σκουπίδια. Το αυτοκίνητο του, μια μπλε Πόντιακ, είναι το σπίτι του, ένα σκουριασμένο σιδερένιο κουτί γεμάτο τρύπες από σφαίρες. Όταν ο Ντουάιτ βρει μπροστά του την αστυνομία δεν θα εκπλαγεί - μόνο που οι αρχές δεν τον αναζητούν για τις παρανομίες του, αλλά για να τον ενημερώσουν ότι ο άνθρωπος που πριν είκοσι χρόνια δολοφόνησε τους γονείς του αποφυλακίστηκε. Πανικόβλητος, ο Ντουάιτ ξεκινά ένα οδοιπορικό εκδίκησης, μόνο που αποδεικνύεται ανίκανος να το φέρει σε πέρας.

Μέσα σε κάθε μικρό ή μεγάλο πλάνο του «Blue Ruin» κρύβεται ένα αστείρευτο απόθεμα οργής, μια απέραντη μοναξιά, ένα αχαρτογράφητο no man’s land στο οποίο γεννιούνται και πεθαίνουν οι ανθρώπινες προσδοκίες και το μόνο που επιβιώνει είναι το μηδέν, το απόλυτο τίποτα, το κουφάρι ενός κόσμου ποτισμένου με μίσος, θυμό και τρόμο.