Εκκινώντας από τις φιλοσοφικές θεωρήσεις της Donna Haraway και της Rosi Braidotti, ο χορογράφος δημιουργεί ένα μετα-μυθολογικό, παραστατικό, περιβάλλον, εντός του οποίου το άτομο δεν λογίζεται πια ως ανθρωπόμορφη οντότητα, αλλά ως σχέση και ως συνάρθρωση ανάμεσα στην ανθρωπινότητα και τη ζωικότητα, ανάμεσα στον πολιτισμό και τη φύση. Το έργο, οπτικοποιεί ένα αγεωγράφητο οικοτοπίο και μας καλεί να φανταστούμε τον κόσμο ως το προσωρινό αποτέλεσμα της σταδιακής ενοποίησης των ετερογενών στοιχείων του, ως “πολύκοσμο-pluriverse”. Από το αρχέτυπο και τη μνήμη μέχρι την ουτοπική παρόρμηση, η χορογραφία αναδύεται ως αόρατο νήμα που συνδέει τους τέσσερις ερμηνευτές σε ένα τελευταίο χορό, λίγο πριν ο άνθρωπος μετατραπεί σε πολυπλανητικό ον.