Με τη μέγιστη αισθητική απλότητα, αυτό το χορογραφικό σόλο, βασισμένο στο στυλ χορού urban dance, αμφισβητεί την ίδια τη δυνατότητα της ευτυχίας στο χάος του κόσμου.

Όταν ο δημοσιογράφος των New York Times, Sam Anderson, έμαθε για το θάνατο του τελευταίου αρσενικού βόρειου λευκού ρινόκερου, ταξίδεψε στην Κένυα για να παρατηρήσει και να αφηγηθεί λεπτομερώς την καθημερινή ζωή των δύο τελευταίων θηλυκών εκπροσώπων αυτού του είδους, το οποίο θα εξαφανιζόταν από τη γη μόλις έφευγαν από τη ζωή. Η εικόνα αυτών των ρινόκερων, οι οποίοι είχαν πλήρη άγνοια ως προς το μέλλον του είδους τους, έδωσε στο δημοσιογράφο μία αίσθηση γαλήνης, εν μέσω μίας εποχής παγκόσμιας αβεβαιότητας.

Ο Gastón Core επιδιώκει, μέσα από μία τυπική διερεύνηση διαφορετικών στυλ urban dance (Krumping, Finger Tutting, Waving, Afro…), να προσφέρει την εικόνα του Ανθρώπου –του χορευτή Oulouy– ο οποίος χορεύει επειδή ανακάλυψε ότι, όπως λέει ο Paul Valéry, έχουμε «υπερβολικά πολλή ενέργεια για τις ανάγκες μας». Έτσι, παρουσιάζει το χορό ως πλεόνασμα, ως μία γιορτή που προέρχεται από τη ζωή. Χορέψτε μέχρι εξάντλησης, χορέψτε μέχρι τέλους, γιατί ίσως δεν υπάρχει τίποτα άλλο που μπορούμε να κάνουμε.