Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθετεί τη Μαρία Ναυπλιώτου στη Φιλουμένα Μαρτουράνο, τη γλυκόπικρη κωμωδία του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο, λαμπρό δείγμα του ιταλικού νεορεαλισμού, που συμπυκνώνει στις σελίδες του μια ολόκληρη εποχή και αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα έργα του παγκόσμιου θεατρικού ρεπερτορίου που συνεχίζει να συγκινεί ακόμη και σήμερα, 77 χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά του στη Νάπολη (1946).
Η Μαρία Ναυπλιώτου ενσαρκώνει μια γυναίκα- σύμβολο, τη Φιλουμένα, σε ένα ρόλο – ορόσημο που έχουν ερμηνεύσει κορυφαίες ηθοποιοί (όπως η Σοφία Λόρεν) ανά τον κόσμο.
Ζευγάρι της στη σκηνή ο Μελέτης Ηλίας, ιδανικός στο ρόλο του Ντομένικο Σοριάνο.
Η Φιλουμένα Μαρτουράνο ξεκίνησε ως πόρνη και κατέληξε ερωμένη του πλούσιου εμπόρου ΝτομένικοΣοριάνο. Τώρα, έπειτα από αρκετά χρόνια κοινού βίου, διεκδικεί τη θέση που της αξίζει. Ένα απρόσμενο μυστικό ανατρέπει τις ισορροπίες και αλλάζει τα δεδομένα.
Ένα έργο που βάζει στο μικροσκόπιο τη γυναίκα, τις προβληματικές οικογενειακές και κοινωνικές δομές και τα στερεότυπα φέρνοντας αντιμέτωπους δύο κόσμους με όχημα τη σπουδαία γλώσσα του συγγραφέα.
Όπως γράφει και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος:
«Όλα έγιναν κάποτε. Κάποτε της είπαν πως έγινε γυναίκα. Δεν είναι κορίτσι πια. Κάποτε έφυγε από το σπίτι της το πατρικό και πήγε σε εκείνο το άλλο "σπίτι". Κάποτε γνώρισε κι εκείνον. Κάποτε την γνώρισε κι αυτός. Κάποτε έμεινε έγκυος και μετά ξανά και ξανά. Και κάποτε εκείνος της ζήτησε να μείνει μαζί του, χωρίς να της το ζητήσει και ποτέ αληθινά. Ύστερα το ξέχασε.
Κάποτε γεννήθηκαν και τρία παιδιά. Που δεν έμαθαν ποτέ ποιανού παιδιά είναι.
Και κάποτε...το κάποτε κουράστηκε. Και θέλησε να γίνει τώρα.
Τώρα...ανάμεσα σε εκείνη και σε εκείνον. Που δεν συναντήθηκαν ποτέ, μέχρι τώρα. Που δεν έζησαν ποτέ αληθινά, μέχρι τώρα.
Που δεν έμαθε ποτέ εκείνη ποιος στ' αλήθεια είναι εκείνος. Ο Ντομένικο Σοριάνο.
Και δεν έμαθε ποτέ εκείνος ποια στ' αλήθεια είναι εκείνη. Η Φιλουμένα Μαρτουράνο. Η γυναίκα που δεν κλαίει ποτέ. Μέχρι τώρα. Που θα μάθει. Μέχρι τώρα που θα μάθουμε κι εμείς.
Και θα το μάθουν και εκείνα τα παιδιά. Πρέπει να το μάθουν.
Γιατί όπως λέει και μία κρυφή φωνή μες στο σκοτάδι...
"Τα παιδιά είναι παιδιά".
Και σε λίγο χαράζει το πρώτο φως της καινούριας ζωής.»