Ένα Δάσος, μια Ιστορία, μια Πηγή, ένας «παλίμψηστος» ερειπιώνας, ένα φραγκομονάστηρο, ένας ναός του 17ου αιώνα, ερείπια από παλαιοχριστιανική και βυζαντινή βασιλική, ένα belvedere που ζωντανεύει τις αναφορές στις επιστολές του Μιχαήλ Χωνιάτη: ένα βουνό που απέχει τόσο από τη θάλασσα, ώστε να δρέπει τις χάρες της, χωρίς όμως να ταλανίζεται από τα δεινά της… Μια θέα…Θεά, από την Ακρόπολη έως τη χερσόνησο του Πειραιά, τη Σαλαμίνα και την Αίγινα.

Το  εξαίσιο  τοπίο  του  μελιχρού  Υμηττού  αποτελούσε  πάντοτε  πηγή  έμπνευσης, καθώς,  κατά  τον  Πλάτωνα,  η  αύρα  του  «εκλεπτύνει  τις  ψυχές  των  ανθρώπων», εμφυσώντας την έννοια του Ωραίου στην τέχνη, τη φύση, τη γεύση. Η περιήγησή μας ξεκινά  στην  πηγή  του  Κριαριού  και,  περνώντας  από  τον  βυζαντινό  μελισσώνα, επισκέπτεται τη Μονή και τον εντυπωσιακό της περίγυρο, παρουσιάζοντας ιστορικά στοιχεία  και  ανεκδοτολογικές  αφηγήσεις  για  πονηρούς  και  αθώους  μοναχούς, μεσαιωνικές  εκκλησιές  που  δεν  υπάρχουν  πια,  νεράιδες  του  δάσους  κι  ανήσυχα ξωτικά…

Μια περιήγηση ιστορική στο «μαγικό βουνό» της Αττικής…44 είδη άγριας ορχιδέας, θάμνοι μυριστικοί σα το θυμάρι, τα σχίνα και τα ρείκια, που κάνανε το υμήττειο μέλι γνωστό-ήδη απότην αρχαιότητα-στα πέρατα του κόσμου.

Ο «μελιχρός» Υμηττός, το όρος Κάρμηλος της Αττικής, όπως το παρομοίασε ο μητροπολίτης Αθηνών Μιχαήλ Χωνιάτης στα τέλη του 12ου αι.

Ο πορφυρένιος Υμηττός, όπως γράφει άγγλος περιηγητής του 19ου αιώνα. Σύμωνα με αυτόν, η Πεντέλη είναι γαλανή, η Πάρνηθα κίτρινη και το Αιγάλεω ποικιλόχρωμο…

Πάμε; Παρέα με την ΚΕΔΡΟΣ και την Χρύσα Κοντογεωργοπούλου.