'Ήρθε η ώρα να παίξουμε?
Αρχίζω. 'Έχουμε το άσπρο χρώμα και το μαύρο χρώμα ή έχουμε το μαύρο χρώμα και το άσπρο χρώμα? Αρχίζουν να χορεύουν στην αρχή σιγά σιγά... δειλά.. μετά πιο έντονα και γρήγορα και εκεί συμβαίνει κάτι που ποτέ δεν είχαν σκεφτεί, αρχίζουν να ενώνονται, δεν υπάρχει πια το άσπρο ή το μαύρο ή το μαύρο ή το άσπρο, αρχίζουν να μοιάζουν... γίνονται γκρι. Μεταμορφώνονται. Γκρι πια είμαστε το ίδιο γκρι.... ΓΚΡΙ χρώμα μυστηριώδης και κρυφό. Το χρώμα της αμφισημίας.
Γκρίζα ομίχλη, βροχερός καιρός, το λυκόφως, Νοέμβριος, τσιμέντο, τοίχος, σίδηρο, χάλυβας, ποντικός, γήρας, φεγγάρι.
Ο Γκαίτε έβλεπε το γκρι! Την προέλευση όλων των χρωμάτων.
Καλώς όρισες γκρι.
Η Εναλλακτική Σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου κάνει το ντεπούτο της τον Ιανουάριο 2020 με το θεατρικό έργο «Μom Made Mermaid» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Σιώζου.
Η παράσταση εντάσσεται σε ένα ρεπερτόριο θεατρικών -και όχι μόνο- έργων, το οποίο αποτελείται από 6 παραστάσεις νέων σκηνοθετών- μια για κάθε μήνα- με τίτλο «ΑΙΜΑ» που θα λάβουν χώρα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο , στην Εναλλακτική Σκηνή από Ιανουάριο ως Ιούνιο υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Νίκου Καραγέωργου.
Το αρχέγονο δίδυμο μάνας-γιου. Αυτή η γνωστή (;) σχέση: οριακή, απόμακρη, επικίνδυνα κοντινή. Μία σχέση σαρκοβόρα, που αρρωσταίνει, που γιατρεύει και γιατρεύεται. Ιδωμένη τούτη τη φορά… αλλιώς. Και μ’ ένα τέλος… άλλο. Ως αρχή.
“Πώς θα μπορέσω να περιγράψω με λίγα λόγια αυτή την σχέση Μητέρας και Γιού.Δεν μπορώ να βρώ τις λέξεις,τα λόγια.Μου φαντάζει δύσκολο και είναι επικίνδυνο.Για πρώτη φορά το μυάλο μου δεν μπόρει να δώσει εντολή στα χείλη μου αν και τα δόντια μου προσπαθούν να βοηθήσουν για να μπορέσω να φτιάξω λέξεις να ζωγραφίσω εμάς. Όπως μου ανάβει τα φώτα του δρόμου έτσι αυτόματα μπορεί να μου τα πάρει,να κάνει ένα φού και να τα σβήσει αλλά πάντα είναι εκέι να με συνοδεύσει στα ταξίδια μας πάνω στην γή και όχι μόνο.Θέλω να είμαι αυτό που θές εσύ μεγάλο Μ...Μαθαίνω.Δεν υπάρχω πέρα απο την κοιλιά σου,δεν θέλω δεν μπορώ να επιλέξω τον εαυτό μου.Ξέρω όμως οτί μπορώ να πάψω να αναρωτίεμαι.Δεν θα επιλέξω.Θα απαρνηθώ την ανθρώπινη πλευρά μου.Αυτά τα ερωτήματα δεν θα υπάρχουν για μένα.Να ένα πρόβλημα λιγότερο για εμένα και φυσικά για εσένα.Μπορώ να είμαι τα πάντα και τίποτα.Αυτό ήθελες.Αυτό έγινε.»
Κατερίνα Σιώζου
Τρία Μ στην σειρά: Μάνα, Μητέρα, Μαμά. Μάνα-γυναίκα, μάνα-κόρη, μάνα-σύζυγος, μάνα-παρθένα, μάνα-αγία, μάνα-μητέρα του ‘’υιού των ανθρώπων’’. Μάνα… Μήτηρ Θεού. Αυτή η αρχετυπική Μήτρα, η αρχή των πάντων. Η άχρονη μάνα, πάντα η ίδια, εκεί, δίχως ηλικία. Παντού και πάντα παρούσα. Και φυσικά, η Δημιουργία. Το παιδί. Ο γιός. Ο γιός παιδί, ο γιός έφηβος, ο γιός μεγάλος (;). Αυτό το αντικείμενο λατρείας, ιδιοκτησίας, ιδιοχρησίας. Αυτό το πολύτιμο δημιούργημα, αυτό το δώρο (της ίδιας στον εαυτό της). Η μάνα θεότητα που δημιουργεί και καταστρέφει, με συντροφιά την ίδια την Παναγία, ως ισάξιο συνομιλητή της. Η Μάνα που ζητά πίσω αυτό που της ανήκει. Αυτό που εμφυτεύτηκε από τον ‘’Κύριο’’ εντός της, χωρίς τη συγκατάθεσή της, που αποσπάστηκε, με φωνές και ουρλιαχτά, από το ίδιο της το σώμα, και πάλι δίχως τη συγκατάθεσή της. Κι ο γιός, κι αυτός εκεί, σε μία αδιάκοπη πάλη μεταξύ της γονεϊκής υποχρέωσης και της υποχρέωσης του εαυτού του. Τη μία και μοναδική υποχρέωση: της εξατομίκευσης, της αυθυπαρξίας. Βαδίζοντας τα στάδια του μεγαλώματός του ένα-ένα, βασανιστικά όσο και απελευθερωτικά, μέχρι την τελική μεταμόρφωσή του προς το άφυλο ψάρι. Ένα πλάσμα που δεν θα ορίζεται από την ταυτότητα φύλου του. Δίχως τα κοινωνικά στερεότυπα και τους έμφυλους προκαθορισμούς που θέλουν να το ετεροπροσδιορίζουν. «Χωρίς γεννητικά όργανα, χωρίς παντελόνι, χωρίς φούστα», όπως μας λέει το ίδιο. Επιλέγοντας ένα σώμα που θα αφεθεί στη δύναμη του νερού. Στη ροή. Να λοιπόν, μπροστά μας αυτό το αρχέγονο δίδυμο μάνας-γιου. Αυτή η γνωστή (;) σχέση: οριακή, απόμακρη, επικίνδυνα κοντινή. Μία σχέση σαρκοβόρα, που αρρωσταίνει, που γιατρεύει και γιατρεύεται. Μια Θεία σχέση. Μια σχέση ιδωμένη τούτη τη φορά… αλλιώς. Και μ’ ένα τέλος… άλλο. Ως αρχή.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ