Τετάρτη 20 Νοεμβρίου
ΛΗΤΩ ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ

Ένα ιδιόμορφο τρίο (πιάνο, hammond, ντραμς) αποτελούμενο από δύο «παλιούς» της ελληνικής τζαζ σκηνής και έναν νεότερο ντράμερ. Στο πρόγραμμα original συνθέσεις της Λ. Βογιατζόγλου και διασκευές της σε ρεμπέτικα τραγούδια και παραδοσιακές ελληνικές μελωδίες: «Αχάριστη» του μεγάλου Β. Τσιτσάνη, «Τι σήμερα, τι αύριο τι τώρα», «Μπλε παράθυρα» του Μ. Βαμβακάρη, Θρακιώτικος, «Τίλι-τίλι» από τη Δωδεκάνησο.

«Όταν το 1986, η Λ. Βογιατζόγλου κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ «Τίλι-τίλι» ήταν φανερό πως είχαμε μια original καλλιτεχνική παρουσία και μια δημιουργική φωνή στο χώρο της ελληνικής τζαζ. Το άλμπουμ αυτό, ηχογραφημένο στη Γαλλία με Γάλλους μουσικούς, ξεχώριζε για την ποιότητά του και κυρίως, έκανε σαφές πως η Λητώ έχει μια ιδιαίτερη συνθετική ικανότητα που συνδυάζει πρωτότυπες μελωδικές αρετές με τη δόμηση της σύγχρονης τζαζ.» (Γ. Χαρωνίτης, περιοδικό Τζαζ & Jazz, Μάιος 2006).

Η μουσική που γράφω, λέει η ίδια, κατατάσσεται και υλοποιείται στο χώρο της τζαζ, εκεί που υπάρχει η κοινή παραδοχή πως το «δύο» είναι πάντα καλύτερο από το «ένας» και όπου η μουσική ερμηνεία – με τα πιθανά λάθη της – αποτελεί μέρος της ανθρώπινης φθαρτότητας. Γιατί το live, η ζωή της μουσικής κατέχει στο χώρο της τζαζ καθοριστική θέση, συμπυκνώνοντας και καταγράφοντας στη χρονική διάρκεια μιας σύνθεσης όλα όσα μπορεί να μας φέρει η ζωή : ήρεμο/έντονο, αναπάντεχο/προμελετημένο, αργό/γρήγορο, σιγανό/δυνατό, χαρούμενο/λυπητερό....

Δουλεύουμε στην κατεύθυνση μιας συγκεκριμένης σύνθεσης, που δεν αποτελεί απλώς έναυσμα για αυτοσχεδιασμό, αλλά οριοθετεί την ανάπτυξη στο δικό της τόπο και αποκτά ορισμένη μορφή από τους μουσικούς που κάθε φορά της δίνουν πνοή…

Τα ελληνικά παραδοσιακά και ρεμπέτικα τραγούδια είναι τμήμα των συνειδητών και ασυνείδητων ακουσμάτων μου. Έχουν ήδη επηρεάσει τη μουσική μου υπόσταση. Έτσι, στη διαδικασία σύνθεσης δεν τίθεται θέμα σχεδίου ή εκλογικευμένης επιλογής. Η απομνημονευμένη εικόνα θα εκφρασθεί μουσικά με γνώμονα το συναίσθημα….

Θέλησα να μετακινήσω το αρμονικό και ρυθμικό υπόβαθρο ελληνικών παραδοσιακών και ρεμπέτικων τραγουδιών. Ένα αρμονικό υπόβαθρο που συχνά-πυκνά συνοψίζεται στον όρο ισοκράτης. Απόηχος των βυζαντινών ψαλμωδιών, πάντα παρών στα υπόγεια κύματα της μουσικής, ο ισοκράτης, αυτό το τονικό κέντρο από το οποίο αναβλύζει η σύνθεση, μας υποχρεώνει να παραδεχθούμε την παντοδύναμη αρμονία του σύμπαντος. Η μελωδία, χωρίς στίχο, παραμένει αναλλοίωτη, φόρος τιμής στους ανθρώπους που μιαν άλλη εποχή την έγραψαν και της έδωσαν πνοή.

Λητώ Βογιατζόγλου