Η Συντεχνία του Γέλιου επιστρέφει

με τη νέα εκδοχή της θρυλικής της παράστασης «Μια γιορτή στου Νουριάν»

σε μεταφερόμενη μορφή σε σχολεία.  

Η παράσταση που παίχτηκε στο θέατρο Πορεία από το 2011 μέχρι το 2014 και άφησε «εποχή», επιστρέφει ανανεωμένη στο Σύγχρονο Θέατρο αλλά και σε «μεταφερόμενη μορφή» σε σχολεία.

Η ανατρεπτική κωμωδία για τις προκαταλήψεις, τις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών και την πολιτισμική συμφιλίωση του Volker Ludwig, απευθύνεται σε ανθρώπους από 5 ετών - και όλων των ηλικιών!

Το έργο προσπαθεί να αναδείξει τις αρετές της ανεκτικότητας, της αλληλοκατανόησης και αυθόρμητης ταύτισης που έχουν τα παιδιά μεταξύ τους, πέραν των εγκλωβισμών που επιβάλλονται από την περιχαράκωση σε εθνικότητες και κοινωνικές τάξεις. Όπως είχε αναφέρει και ο συγγραφέας του έργου για την παράσταση της Συντεχνίας του Γέλιου: «Δυστυχώς το έργο παραμένει διαρκώς επίκαιρο. Το φυλετικό μίσος και οι προκαταλήψεις μοιάζει να κερδίζουν έδαφος παντού, παράλληλα όμως φαίνεται πως υπάρχουν άνθρωποι που τα καταπολεμούν με πολυμήχανα μέσα, με φαντασία, χιούμορ και ζεστή καρδιά και αυτό μου δίνει κουράγιο και ελπίδα».

Λίγα λόγια για το έργο:

Το έργο γράφτηκε και παίχτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 από το Θέατρο Grips του Βερολίνου (δημιουργοί του πρωτοποριακού παιδικού έργου "Ο Μορμόλης"). Μάλιστα στη Γερμανική εκδοχή που είχε τίτλο «Μια Γιορτή στου Παπαδάκη», η οικογένεια των μεταναστών του έργου ήταν Έλληνες!

Κάθε Σάββατο ο εργαζόμενος πατέρας Μπάμπης Παπαδάκης με τα παιδιά του Δώρα και Γιάννη πηγαίνουν για κάμπινγκ. Αυτό το Σαββατοκύριακο όμως του έχουν πάρει την συνηθισμένη του θέση κάποιοι άλλοι: ο μετανάστης / πρόσφυγας Νουριάν με το γιο του Πιρούζ. Το Σαββατοκύριακο μοιάζει να πηγαίνει κατά διαόλου για τον Παπαδάκη.

Το έργο πραγματεύεται τις προσπάθειες του Παπαδάκη να διώξει τους Ιρανούς από την  συνηθισμένη του θέση στο κάμπινγκ. Ο γιος Γιάννης υιοθετεί αρχικά απόλυτα τις προκαταλήψεις του πατέρα του. Η Δώρα που γνωρίζει τον Πιρούζ από το σχολείο μοιάζει να μην επηρεάζεται  τόσο και να έχει μια πιο ώριμη και αυθόρμητη στάση.

Στο παράδειγμα της δωδεκάχρονης Πακιστανής καθαρίστριας του κάμπινγκ, Αμπίρα, φαίνεται πως και μεταξύ των μεταναστών διαφορετικών εθνικοτήτων υπάρχει ταξική ιεραρχία. Τα Ελληνάκια παίρνουν 4 ευρώ απ’ τον πατέρα τους για να πλύνουν το αυτοκίνητό του, αλλά καταφέρνουν τον Πιρούζ  να το κάνει για τρία ευρώ, ο οποίος βάζει τελικά την Αμπίρα να του κάνει τη δουλειά με δύο ευρώ.

Όταν οι Νουριάν μαθαίνουν από την Δώρα και τον Γιάννη ότι ο Παπαδάκης είναι δυσαρεστημένος επειδή έχουν κατασκηνώσει στη δική του θέση, αλλάζουν τις σκηνές τους με των Παπαδάκηδων με μεγάλη προθυμία, για να κάνουν στον Μπάμπη μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Παπαδάκης όμως, που η αλλαγή έχει γίνει εν αγνοία του, γυρνώντας τη νύχτα μεθυσμένος, μπαίνει στην λάθος σκηνή.

Όσο τα παιδιά γίνονται φίλοι και αναπτύσσουν έναν δικό τους κώδικα πέραν των προκαταλήψεων των μεγάλων, ο Μπάμπης Παπαδάκης παραμένει αμετακίνητος. Ώσπου θα υποστεί ένα σοκ, απαραίτητο για να αναθεωρήσει κάπως τις προκαταλήψεις του.

Όταν ο Παπαδάκης μαθαίνει ότι ο Νουριάν έχει πληρώσει διπλό ενοίκιο για το κάμπινγκ, απλώς και μόνο επειδή είναι ξένος, συμμαχεί μαζί του. Παπαδάκης και Νουριάν πηγαίνουν μαζί στον διαχειριστή για να του κάνουν παράπονα και να τον πιέσουν. Με τα λεφτά του ενοικίου που επιστρέφονται στον Νουριάν στήνεται μια γιορτή. Η επικοινωνία μεταξύ του Παπαδάκη και των μεταναστών έχει μόλις αρχίσει.