«Θεσμοφοριάζουσες»
Του Αριστοφάνη
Ο Πάνος Λουκαΐδης με μια ομάδα νεότερων ηθοποιών επιλέγει να σκηνοθετήσει τις Θεσμοφοριάζουσες σε μετάφραση Τάσου Ρούσσου, ένα από τα τρία «γυναικεία» έργα του Αριστοφάνη το οποίο έγραψε εκμεταλλευόμενος την «αντιπάθεια» του Ευριπίδη ως προς τις γυναίκες και το μοναδικό του έργο στο οποίο «πρωταγωνιστεί» ο Ευριπίδης. Ένα έργο που με όπλο το χιούμορ μιλά ανοιχτά για την θέση των γυναικών, το δικαίωμα τους στην ισότητα και την διεκδίκηση της προσωπικής τους ταυτότητας σε καιρούς ανδροκρατούμενης κοινωνίας.
Λίγα λόγια για το έργο:
Οι γυναίκες τελώντας την μεγάλη τους γιορτή, τα Θεσμοφόρια, αποφασίζουν να τιμωρήσουν τον Ευριπίδη επειδή τις δυσφημίζει στα έργα του. Ο ίδιος ταραγμένος, προσπαθεί να αποτρέψει τον κίνδυνο αποστέλλοντας στην γιορτή τον Μνησίλοχο ντυμένο γυναικεία για να τον υπερασπιστεί. Αρχικά προσχηματικά επιτίθεται και εκείνος στον Ευριπίδη ωστόσο έπειτα προσπαθεί να τον υποστηρίξει λέγοντας πως είναι και οι ίδιες οι γυναίκες είναι υπεύθυνες για πολλά περισσότερα από όσα τους προσάπτει ο τραγικός ποιητής. Αγανακτισμένες οι γυναίκες του Χορού, μαθαίνουν από τον Κλεισθένη πως κάποιος άνδρας με γυναικεία περιβολή κυκλοφορεί ανάμεσά τους. Ο Μνησίλοχος αποκαλύπτεται και κατηγορείται για παραβίαση τελετουργικών κανόνων ενώ παράλληλα ο Ευριπίδης στην προσπάθεια να σώσει τον υπερασπιστή του, εμφανίζεται στην γιορτή των Θεσμοφορίων και ζητά από τις γυναίκες να απελευθερώσουν τον Μνησίλοχο με την προϋπόθεση πως θα σταματήσει να τις κακολογεί.
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Παρότι σήμερα οι γυναίκες δεν βρίσκονται σε τέτοια θέση, ώστε να οραματίζονται ισότητα, ωστόσο πάντα υπάρχουν ομάδες πολιτών που δεν κατέχουν ίδιο μερίδιο στην λειτουργεία της Πολιτείας και παλεύουν για αυτό. Οι Θεσμοφοριάζουσες και ο Χορός γίνονται ένα, χωρίς να γίνει διαφοροποίηση στο κείμενο μιας και δεν μπορεί να υπάρξει Αρχαίο Δράμα χωρίς τα χορικά στο κείμενο. Οι Θεσμοφοριάζουσες μιλάνε με σκοπό να ακουστούν στο σήμερα. Ο βασικός στόχος τους δεν σταματάει στις παρωδίες της Ελένης και της Ανδρομέδας ούτε στις παρωδίες τραγωδιών του Ευριπίδη, στα χυδαία χωρατά, τα αστεία για την απιστία και τα τερτίπια των γυναικών. Αντίθετα, παίζοντας ετυμολογικά με τα γυναικεία ονόματα, ο ποιητής μας οδηγεί να σκεφτούμε πως οι γυναίκες της φυλής κάνουν τους άντρες να ντρέπονται και να δείχνουν περισσότερη αρετή και ανδρεία. Όσο λοιπόν ακόμα και στις μέρες μας αμφισβητείται η ταυτότητα των δύο φύλων και δημιουργείται η ανάγκη κυριαρχίας ανάμεσα τους, πάντα τα έργα του Αριστοφάνη θα είναι επίκαιρα και θα έχουν κάτι να μας πουν. Όταν ο Αγάθωνας εμφανίζεται, λύνονται πολλά από τα προβλήματα τους.