HOLY AND PROFANE LOVE

Περιγραφή

(ιερή και βέβηλη αγάπη)

playing between Bharata Natyam and Flamenco

[Χώρος: Arroyo]

Η ισοδυναμία μεταξύ χρόνου και χώρου, είναι παλιός Τόπος για την Ευρωπαϊκή θεατρική παράδοση. Μιλώντας για ταξίδι, φαίνεται φυσικό να σκεφτεί κανείς τον “χώρο”. Κι όμως, μια πιο εμβριθής σκέψη νοεί την σημασία μερικών ταξιδιών στο μεγαλείο του χρόνου παρά του χώρου. Από αυτή τη διτότητα γεννιέται η performance Holy and Profane Love – playing between Bharata Natyam and Flamenco.

Το έργο ξεκινά με έναν αριθμό από χορούς από το κλασικό Νότιο Ινδικό ρεπερτόριο, γνωστό ως Bharata Natyam. Πρόκειται για τον πιο αναγνωρίσιμο χορό, ανάμεσα στους κλασικούς γυναικείους χορούς της Ινδίας. Η ονομασία του (Natyam = θέατρο, Bharata = Ινδία) υποννοεί πως πρόκειται για ένα κατεξοχήν κλασικό θέατρο. Όπως συμβαίνει στις περισσότερες Ασιατικές παραδόσεις που έχουν υπάρξει υπό την Δυτική αποικιοκρατία, αυτή η αρχαία μορφή παραδοσιακού θεάτρου απειλείται με απόλυτη εξαφάνιση.

Η μίμηση των Βρετανών αποικιστών από τις Ινδικές ανώτερες τάξεις ώθησε αυτή τη μορφή τέχνης στην παράνομη ενέργειά της ή ακόμα χειρότερα στην αδιαφορία γι αυτή, λόγω της υποτιθέμενης αισχρότητας και πρωτογονότητά της. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια εκλεπτυσμένη καλλιτεχνική εμπειρία υψηλού μυστικιστικού επιπέδου που βασίζεται σε μεταφορές της ερωτικής σχέσης που μπορούμε να βρούμε σε μεγάλο πνευματικό μέρος της λογοτεχνίας, ξεκινώντας από το Άσμα Ασμάτων της Βίβλου.

Σε αυτό το πρώτο μέρος της παράστασης συνδέεται ένα δεύτερο, το οποίο είναι αφιερωμένο στο Φλαμένκο. Φυσικά, αυτό δεν είναι ένα παράξενο ή extravagant ταξίδι μεταξύ Ινδίας και Ανδαλουσίας. Κάτω από τη φαινομενική απόσταση, ο επιθετικός ερωτισμός των bailaoras με την πτυχή της εσθήτας τους ανάμεσα στα δάχτυλά τους, είναι δεμένος μέσω μιας “κοσμικής καθίζησης” ή μιας “ρομαντικής μεταστοιχείωσης” στον ιερό κόσμο των Devadasi, τις γυναίκες ιερείς των ινδικών ναών. Ένα σημάδι αυτού είναι η γλώσσα του σώματος, και ιδιαίτερα η τεχνική του λεγόμενου zapateado, δηλαδή του χορευτικού βήματος με χτύπημα στη μύτη του παπουτσιού και στο τακούνι, που φέρνει στην Ισπανία –μέσα από το μακρύ ταξίδι των Τσιγγάνων– την ουσιαστική γραμματική του κλασικού ινδικού χορο-θεάτρου. Η αναλογία των μορφών δένει την ατμόσφαιρα ενός ξεχασμένου από καιρό κόσμου: η αφιέρωση μιας προσευχής που γίνεται χορός, η αίσθηση της τιμής και η αφοσίωση που δίνεται, και ταυτόχρονα παίρνουν μορφή, από τις Ανδαλουσιανές Τσιγγάνικες κιθάρες.

διαβάστε περισσότερα

HOLY AND PROFANE LOVE

playing between Bharata Natyam and Flamenco

[Presented at Arroyo theater.]

The equivalence between time and space is an old topos of the European theatrical tradition. Mentioning the travel it seems obvious to think of space. Yet a farther thought may suggest that the meaning of some travels lies in the profundity of time rather than in the vastity of space. From this double category stems the performance called Holy and profane love - playing between Bharata Natyam and Flamenco. The work starts with a number of dances from the South Indian classical repertoire, known as Bharata Natyam. This is the most renowned of the classical women’s Indian dances. Its very name (Natyam = theatre, Bharata = India) suggests that this is classical theatre par excellence. As it has often happened to Asian traditions under Western colonial rule, this ancient form of stage culture has risked total extinction. The emulation of the British colonisers by the Indian higher classes had proscribed this form of art to clandestinity or worse to disinterest, on account of its presumed primitiveness and obscenity. In fact, this is a sophisticated artistic experience of an high mystical level based on the same metaphors of erotic relationship we can find in much spiritual literature, starting with the Song of Songs from the Bible. To this first part of the performance a second one is connected, which is dedicated to Flamenco. Naturally, this is not a bizarre or extravagant trip between India and Andalusia. Under the apparent distance, the aggressive eroticism of the bailaoras with the fold of their gown between their fingers is bound by way of secular sedimentation or romantic transmutation to the sacred world of the Devadasi, the women priests of Indian temples. A sign of this is the general language of the body, and especially the technique of the so called zapateado, i.e. the tip-heel step which brings to Spain – through the long Gypsies’ travel – the essential grammar of Indian classic theatre-dance. The analogy of forms binds the savour of long forgotten world: the devotion of a prayer that becomes dance, the sense of honour and devotion that are given to, and at the same time take shape from, the Andalusian Gypsy guitars.

Media

Διοργανωτής

Κοινοποίηση

Δεν υπάρχουν ενεργές εκδηλώσεις