Τη νύχτα που πέθανε ο Αρχιεπίσκοπος γέννησε η Σίσσυ.

Ο Βικέντιος είναι ο μοναδικός πια μοναχός στο μοναστήρι της Παναγιάς του Ακρωτηρίου. Μόνη συντροφιά του η μικρή του Σίσσυ, η σκυλίτσα του.

Όμως η ζωή έχει άλλα σχέδια για εκείνον. Η μικρή του Σίσσυ χάνεται, μια κρύα νύχτα του Γενάρη, στη γέννα, και πρέπει τώρα αυτός "σα μάνα να αναστήσει τα παιδιά της".

                                                                     Σίσσυ!

Ἠτανε τ᾿ όνομα του μόνου κοριτσιού που ήξερε, που κάτι

είχε σκιρτήσει μέσα του για 'κείνο προτού αφιερωθεί

στον Θεό, που θα μπορούσε να το µχε φιλήσει μια μέρα

της πρώιμης νιότης του και να µξερε τώρα κι αυτός τι

γεύση έχουνε τα χείλη.

Η νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη, ακροβατεί μεταξύ συλλογικού και προσωπικού πένθους μέσα από μια ιδιόμορφη σχέση αγάπης.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ:

Πίστη, αγάπη, αφοσίωση. Πόσο μπορούμε να μιλάμε στις μέρες γι' αυτές τις απόλυτες έννοιες;

Αυτό που με συγκίνησε σ' αυτή την ιστορία (που έχει τη βάση της σε πραγματικά γεγονότα), δεν είναι μόνο το ότι έχει στο επίκεντρο τη σχέση ενός ανθρώπου με ένα τετράποδο πλάσμα. Είναι κι η πάντα παρούσα έγνοια για το πόσο αυτές οι έννοιες που εκφράζονται με βαρύγδουπα λόγια και συνοδεύονται από μεγάλες υποσχέσεις παντοτινής διατήρησής τους, μπορούν να υφίστανται και να εκφράζονται ουσιαστικά στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Μέσα από στιγμές μεγάλου πόνου αλλά και μεγάλης χαράς, που φτιάξαμε στην παράσταση αυτή - πάντα με το γελοίο και το γέλιο να καραδοκούν -  ερευνούμε τα άκρα των συναισθημάτων των ανθρώπων στη σύγχρονη εποχή, στην εποχή της υποκρισίας και του "εύκολου δρόμου".

Θα καταφέρει ένας άνθρωπος που απέχει από τον κίνδυνο της οδύνης, έναν κίνδυνο που εμπεριέχεται στις σχέσεις των ανθρώπων, να παραμείνει αναλλοίωτος κι ανεπηρέαστος από τον πειρασμό του κακού που τον περικυκλώνει;

Να κρατήσει δυνατά την πίστη του και ναι ορθωθεί με θάρρος μπρος στο φόβο της μοναξιάς;

Κι αν ναι, πόσο εύκολο είναι αυτό τελικά για όλους εμάς τους συγκοινωνούντες;