Το έργο γραμμένο το 1895 είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ καυτηριάζει και σατιρίζει τον καθωσπρεπισμό της Βικτοριανής Αγγλίας με άκρατο κυνισμό και ανατρεπτικό χιούμορ. Οι ήρωες του έργου μέσα από κωμικές καταστάσεις προσπαθούν, χωρίς όμως να τα καταφέρνουν, να παραμείνουν “σοβαροί”.
Ποια είναι όμως η αξία αυτού; Μπορεί ένα ψέμα να κρατήσει για πάντα ή μήπως η αλήθεια είναι πιο δυνατή; Πόση σημασία έχει τελικά να είναι κανείς σοβαρός;
Το τελευταίο θεατρικό του Ουάιλντ επανέρχεται σε γνώριμα για τον συγγραφέα μονοπάτια, καθώς πραγματεύεται ξανά το ζήτημα των διπλών προσωπικοτήτων: οι δύο πρωταγωνιστές του έργου διατηρούν διαφορετικές περσόνες για τις εξορμήσεις τους στην επαρχία και την πόλη, πράγμα που τους επιτρέπει να ξεγλιστρούν από τα αυστηρά Βικτωριανά ήθη. Αυτή η κωμωδία θεωρείται ακόμη πιο ανάλαφρη από τις προηγούμενες. Αν και ενίοτε οι χαρακτήρες, σε στιγμές κρίσης, εντρυφούν σε σοβαρότερα θέματα, το έργο στερείται των «κλασικών» ουαϊλντικών χαρακτήρων: δεν υπάρχει η γυναίκα με παρελθόν, οι πρωταγωνιστές δεν είναι ούτε μοχθηροί ούτε πανούργοι, απλά καλλιεργημένοι χασομέρηδες, ενώ και οι ιδεαλίστριες νεαρές δεν είναι τόσο αθώες. Παρόλο που διαδραματίζεται κυρίως σε πνιγηρά δωμάτια και δεν έχει δράση ή βία, Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός δεν προσεγγίζει την συνεσταλμένη παρακμή του Ντόριαν Γκρέυ ή της Σαλώμης.