Σε μια εμπνευσμένη εκδοχή της τραγωδίας του Σοφοκλή, η οποία προσεγγίζεται με κινηματογραφικούς όρους, ο Οιδίποδας παρουσιάζεται σαν άλλος τσαντλερικός Φίλιπ Μάρλοου και το ανάκτορο της Θήβας, τοποθετείται στην καρδιά της Αθήνας, με τις ατμοσφαιρικές φωτοσκιάσεις του κλασικού φιλμ νουάρ.

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου μεταφράζει, ο Χρήστος Σουγάρης σκηνοθετεί, ο μύθος του νεαρού βασιλιά που αναλαμβάνει την εξιχνίαση της δολοφονίας του Λάιου, δεσμευόμενος να βρει τον ένοχο «με την ίδια ζέση σαν να επρόκειτο για τον πατέρα του», μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή σαν στιλιζαρισμένο ντετεκτιβίστικο δράμα, με τον Οιδίποδα, ως φιλοσοφικό alter ego του Μάρλοου, να οδηγεί τους μάρτυρες, τους πολίτες της χώρας αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του σε μια ακραία ενδοσκοπική διαδικασία.

Η έρευνα δεν θα αργήσει να αποκαλύψει πως, όσοι γνώριζαν ή υποπτεύονταν την αλήθεια, επέλεξαν τη σιωπή. Αναπόδραστα, στον πάτο του πηγαδιού της τραγωδίας, βρισκόμαστε όλοι. Η ευθύνη για το οιδιπόδειο έγκλημα είναι συλλογική, ακόμη και αν ο ένοχος είναι ένας.