ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΟΥ

-Καθαρίζεις και τακτοποιείς συνέχεια νομίζοντας πως έχεις τον έλεγχο της ζωής σου. Φοβάσαι να κοιτάξεις κατάματα την αλήθεια. Το ίδιο και η στρουθοκάμηλος.

-Καθαρίζει συνέχεια κι η στρουθοκάμηλος;

Το «Ψ.» είναι ένα θεατρικό «pasodoble». Ένα έργο για δύο, εμάς και τον Εαυτό μας. Η δισυπόστατη θεώρηση του Είναι μας στο έργο δεν αντιμετωπίζεται ως σχάση, αλλά ως το αποκορύφωμα της εσωτερικής μας ισορροπίας, αποτέλεσμα της βαθιάς και απροϋπόθετης επαφής μας με όλα τα κομμάτια που μας συγκροτούν, ειδικά με όσα στερούνται φωτός.

Εξιστορεί ένα ταξίδι στη συνύπαρξη των διαφορετικών φωνών που ενυπάρχουν στην Ψυχή μας και αγκαλιάζει την δυαδικότητα που βρίσκει την καλύτερη έκφραση της στην αμοιβαία αποδοχή, στη σύμπλευση. Η αρμονία του «Ψ.» συνδέεται με τη συνέπεια σκοπών, λόγων και έργων προς τον Εαυτό και την ψυχή μας.

Είναι ένα έργο με κωμικές αποχρώσεις μα και πικρό. Μέσα από πολλές εικόνες, άλλοτε πολύχρωμες και φωτεινές, άλλοτε σκοτεινές και τραυματικές, ο θεατής παρακολουθεί ένα ταξίδι προς τα μέσα, σαν χαρτογράφηση της ζωής των ηρώων, των συμπλεγμάτων που τους στερούν την ανάσα αλλά και των απελευθερωτικών εκρήξεων που τους ωθούν στο φως.  Ο. Ψ. ρωτά ασταμάτητα την Ψουψούλα. Συνέντευξη, συνεδρία, συγκατοίκηση ή συνενοχή; Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια σχέση ιαματική. Κάνουν αναδρομή ζωής, από τα 6 στα 18. Ύστερα περνούν 17  βουβά χρόνια τυφλής επιβίωσης, «σφουγγαρίζοντας λίμνες και κοσκινίζοντας άμμο». Κι ο Ψ. μπαίνει στη ντουλάπα. Θα ξαναβγεί.  Η Ψουψούλα όμως θα είναι εκεί;