"Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα"
του Παναγιώτη Μέντη
με την Ελένη Γερασιμίδου
επιστρέφει στο Από Κοινού Θέατρο για 3η σεζόν
από το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου
(για λίγες παραστάσεις)
Όταν στην ιστορία σου, σαν έθνος, ράτσα, μονάδα, DNA, έχει γράψει η μετανάστευση, η φυγή, ο ξεριζωμός, τότε η ευχή, η λαχτάρα, ο αγώνας για ένα λιμάνι, ένα καταφύγιο, ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι σου, γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα το όνειρο και ο στόχος, χωρίς να νοιάζεσαι για το μάταιο ή το σκλάβωμα για την απόκτησή τους. Στην ιστορία που κρύβει το ''Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα'', τρεις γενιές καταθέτουν τις οικονομίες και την λαχτάρα για να κτιστεί. Πόλεμοι και ανακατατάξεις και ανταλλαγές πληθυσμών, θα φέρουν την πρώτη γενιά στις προσφυγικές γειτονιές της Θεσσαλονίκης. Τα σχέδια για μια καλύτερη ζωή θα οδηγήσουν τους απογόνους της στην κατάθεση κόπων και οικονομιών για να στηθεί ένα νοικοκυριό που θα τους δίνει την ασφάλεια μιας ιδιοκτησίας για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Μα οι συνθήκες που φέρνει απροειδοποίητα η ζωή θα φέρνουν πάντα στο προσκήνιο την επανάληψη της φυγής. Θα κτιστεί το «Ανάκτορο» της λαχτάρας τους, μα δεν θα υπάρχει ποτέ ο χρόνος να το χαρούνε ξέγνοιαστοι. Να περπατήσουν στα δωμάτιά του, να απολαύσουν τη βεράντα του. Η τελευταία βασίλισσά του, η «Ελληνογερμανίδα» για τους περίοικους, κυρία Αγάπη, - που γράφτηκε για την Ελένη Γερασιμίδου -, με γέλιο και με κατανόηση ακόμα και μπροστά στα δύσκολα, μας ξεναγεί στο μικρό παλάτι της, ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα στην ιστορία μιας πόλης και μια χώρας, που τι παράξενο, τα μυστικά τους κρύβονται μέσα στις κάμαρες και τα ντουλάπια ενός σπιτιού με όλα τα κομφόρ και την ηχώ μιας «μοναξιάς». Το ''Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα'' είναι ο λαβύρινθος της ζωής της κυρίας Αγάπης, και καθώς ψάχνει την έξοδο, συνειδητοποιεί πως η ελευθερία της απαιτεί την κατεδάφισή του.
"Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα" είναι η λαχτάρα του νόστου, η απόδειξη του αγώνα ζωής του εκπατρισμένου, του οικονομικού μετανάστη Έλληνα. Του Έλληνα που έπρεπε να φύγει από τη χώρα του, για να βρει τρόπο να επιβιώσει. Είναι η διαβεβαίωση στη γενέτειρα πως δεν την ξέχασε, πως δεν τη θεώρησε ποτέ μητριά πατρίδα. Η ηρωίδα του θεατρικού έργου κοιτώντας πίσω, στον χρόνο που την έκανε από παιδί, γυναίκα, και στη συνέχεια βλέποντας μπροστά, στα χρόνια που έγινε μητέρα και απέκτησε παιδιά κι εγγόνια, θέλει κάπου να βρει ένα στέρεο καρφί, να κρεμάσει τα ημερολόγια με τα όνειρα της ζωής της.