Οι Tρωάδες από τη Violet Louise σε μετάφραση Μιχάλη Κακογιάννη, με την Αγλαϊα Παππά στο ρόλο της Εκάβης, δεν είναι ακόμα ένα κλασσικό ανέβασμα του έργου του Ευριπίδη. Αποτελεί μία σύγχρονη διασκευή του ποιητικού
κειμένου όπου ο ήχος, η μουσική και η εικόνα συνυπάρχουν δημιουργικά με τους τρεις αφηγητές επι σκηνής. Λέξεις και αλγόριθμοι, άνθρωποι και τεχνολογία, συνθέτουν μία παράσταση που κινείται μεταξύ πολυμεσικής αφήγησης, θεάτρου και οπτικοακουστικής εγκατάστασης. Mπορεί λοιπόν ο λόγος του Ευριππίδη να συνυπάρξει αρμονικά με τη σύγχρονη τεχνολογία επί σκηνής; H απάντηση είναι πως ναι: ο συνδυασμός αυτών των φαινομενικά αντιθετικών στοιχείων, δίνει μια νέα δυναμική στα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.

Οι Τρωάδες παρουσιάστηκαν στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας, στο Αρχαίο Θέατρο των Δελφών, στο Μουσείο Ερέτρειας, στο Αρχαίο
Θέατρο Νικόπολης, ενώ τώρα διασκευάζονται ειδικά για κλειστό χώρο στο θέατρο Τempus Verum. Tα μουσικά, ηχητικά και οπτικά υλικά
της παράστασης είναι όλα πρωτότυπα.

Η παραγωγή τους έγινε μέσω ηχογραφήσεων, σύνθεσης μουσικού και ηχητικού υλικού, κινηματογράφησης και ψηφιακής επεξεργασίας. Επιθυμία είναι να δημιουργηθεί μέσω του ήχου και της εικόνας ένα περιβάλλον που θα λειτουργήσει βιωματικά και θα εισάγει το θεατή στο λόγο του Ευριπίδη, ένα λόγο διαχρονικό και συγκλονιστικά
ανθρώπινο.
Σοφός λογιέται εκείνος που τον πόλεμο αποφεύγει, επικαλείται η Κασσάνδρα στις Τρωάδες που γράφτηκαν λίγο μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της Μήλου από τους Αθηναίους. Μία επίκληση που όπως διαφαίνεται δεν εισακούστηκε ποτέ και σε καμία επoχή. Πάντα θα υπάρχει ένας Πάρις και μία Ελένη, μία ατυχής
συγκυρία που θα δίνει το έναυσμα για το ξεκίνήσουν οι εχθροπραξίες και οι σφαγές.

Η Εκάβη, η Κασσάνδρα, η Ανδρομάχη, η Πολυξένη, ο μικρός Αστυάνακτας είτε δολοφονούνται, είτε διαμοιράζονται ως λάφυρα στα χέρια των Ελλήνων νικητών. Είναι οι παράπλευρες απώλειες, μοναδικοί επιζώντες θρηνούν στην έρημη πόλη της Τροίας που αφανίζεται μέσα στις φλόγες από τους κατακτητές. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία που οι νικητές σε ένα κρεσέντο βίας και παραλογισμού, καταφέρνουν να εξαφανίσουν έναν ολόκληρο πολιτισμό.

Οι Τρωάδες γραμμένες το 415 π.χ κατά τη διάρκεια του Πελλοπονησικού πολέμου είναι μία σύγχρονη προφητεία για τη σκοτεινή περίοδο που διανύουμε. Ο πόλεμος τώρα δε δίνεται σώμα με σώμα. Ο πόλεμος είναι καθημερινός, κρέμεται σα μία αόρατη απειλή επάνω από τα κεφάλια μας. Η οικειοθελής και άνευ όρων παράδοση της ατομικής μας ελευθερίας σε μία παγκόσμια εξουσία είναι το σύγχρονο διακύβευμα.