Χάπι
Πονάει εκεί μέσα
Μαύρο σκοτάδι
Έλα ήλιε σε βλέπω
Πέρνα το σύννεφο
Πως λάμπεις!
Μετά τις «Φυλές» και το «Όπως πάει το ποτάμι», το Θέατρο Σταθμός παρουσιάζει -για πρώτη φορά στην Ευρώπη ύστερα από τη θριαμβευτική του πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη - το τελευταίο έργο του πολυβραβευμένου Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Enda Walsh («Chatroom», «The New Electric Ballroom»), «Χάπι» («Medicine»), σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.
Πως είναι να είσαι έγκλειστος χωρίς να ξέρεις το γιατί; Πως είναι να λαμβάνεις μια αγωγή χωρίς να γνωρίζεις την ακριβή της σύνθεση; Και ποια μπορεί να είναι η συμβολή του θεάτρου στην ψυχική υγεία του σύγχρονου ανθρώπου;
Το «Χάπι» είναι μια έντεχνη, πρωτοποριακά γραμμένη αλληγορία, γεμάτη φαρσικό χιούμορ και γνήσια συγκίνηση, για την απουσία της αγάπης και για τη μακρά και βαθιά ανάγκη μας γι’ αυτήν. Οι χαρακτήρες της, ο Τζον και «οι δύο Μαρίες» παγιδεύονται στη δομή, τους κανόνες και τον τρόπο ζωής που επιβάλλει η απομόνωση στην ψυχή τους.
Πάνω απ’ όλα όμως το «Χάπι» είναι ένα κάλεσμα αλληλεγγύης για να καταλάβουμε και να ακούσουμε τον διπλανό μας, μα κυρίως για να αναλάβουμε την ευθύνη να νοιαστούμε ξανά για όσους είναι ή αισθάνονται ευάλωτοι.
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεύουν: Βέρα Μακρομαρίδου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Μάνος Καρατζογιάννης
Μαζί τους επί σκηνής ο ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαϊδης
Συμμετέχουν με τη φωνή τους οι ηθοποιοί (αλφαβητική σειρά): Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Καταλειφός, Τάσος Λέκκας, Θεοδώρα Μαστρομηνά, Νένα Μεντή, Λουκία Μιχαλοπούλου, Περικλής Μουστάκης, Γιάννης Νταλιάνης, Νίκος Πουρσανίδης και Σοφία Φιλιππίδου
Σημείωμα σκηνοθέτη:
«Σ’ έναν άνθρωπο, ό,τι αξίζει, είναι να μπορεί να πει μια ιστορία» συνήθιζε να λέει εμφατικά ο ψυχίατρος και πεζογράφος Γιώργος Χειμωνάς. Ίσως είναι ο μόνος δρόμος για το «happiness», αν υπάρχει πραγματικά κάτι τέτοιο. Πάντως τα χάπια από μόνα τους δε φαίνεται να βοηθούν αρκετά. Κι αυτό έρχεται να μας θυμίσει το «Χάπι», την από αρχαιότητας δηλαδή θεραπευτική χρήση του θεάτρου, ειδικά στις μέρες μας όπου την πρωτοκαθεδρία στην ψυχαγωγία του κοινού έχουν καταλάβει οι ψηφιακές πλατφόρμες και η τόσο παινεμένη από το ελληνικό twitter τηλεοπτική μυθοπλασία.
Που άραγε άγεται η ψυχή και πώς φέρεται ο σύγχρονος άνθρωπος;
Αν δεν είχε κλειστεί μέσα, θα είχαν ξυπνήσει ή δε θα είχαν «ουρλιάξει» τα πολλαπλά του τραύματα;
Κι αν μπουσουλήσει απ’ την αρχή θα μπορέσει να ξαναβρεί ένα νήμα;;
Ίσως ένα νήμα να είναι το νόημα…
Για «να στεριώσει η αγάπη».
Ναι, η ιστορία του Τζον Κέιν μας αφορά όλους μας!
Μάνος Καρατζογιάννης
Σημείωμα μεταφραστή:
Το Χάπι: Μια εισαγωγή σε ένα κόσμο ορθάνοιχτο…
Λένε ότι οι ιστορίες μας είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Στο θέατρο η σύγκρουση ανάμεσα στην αφήγηση μιας ιστορίας και την αναπαράσταση της δίνει χώρο ώστε να μπουν στο μικροσκόπιο και να ανατραπούν οι κυρίαρχοι ορισμοί της ταυτότητας, σε ατομικό και εθνικό επίπεδο, της επικοινωνίας, της φροντίδας, της συνύπαρξης. Οι κύριες πηγές σχηματισμού ταυτότητας είναι η Εκπαίδευση, το Κράτος και η Θρησκεία. Η τάση είναι να ταυτίζεται η ύπαρξη με την υλική υπόσταση πράγμα που δίνει λαβές για εκατοντάδες παραφωνίες, πολλές φορές ειρωνικές ή σαρκαστικές, στην καθημερινότητα. Αυτές τις παραφωνίες εκμεταλλεύεται το θέατρο του Έντα Ουώλς και ειδικά το πιο πρόσφατο έργο του «Χάπι ή Medicine» για να ασκήσει την πολιτική και ανθρωπιστική κριτική του, να μας μιλήσει για τις στιγμές που η ίδια η αφήγηση κάνει τον ειρμό να χαθεί ώστε η ιστορία να γίνει δυσλειτουργική στο πλαίσιο των θεσμών αλλά υπερλειτουργική στο επίπεδο της έκφρασης.
Το «Χάπι» από την πρώτη στιγμή μας συστήνεται ως ένα περίπλοκο παιχνίδι που αρνείται να δώσει εξηγήσεις, σε καλεί με αφοπλιστική απλότητα να το παίξεις. Μέσα σε ένα ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο ρεαλιστικό πλαίσιο, αρχίζουν και μπλέκουν κώδικες από διαφορετικά θεατρικά είδη, το ψυχολογικό δράμα, η σωματική φάρσα, το μιούζικαλ, το ραδιοφωνικό θέατρο, συνυπάρχουν φτιάχνοντας ένα εκρηκτικό κοκτέηλ. Τα ρεαλιστικά έργα μας έχουν συνηθίσει να παραθέτουν μονολόγους οι οποίοι προχωρούν τη δράση γνωρίζοντας μας βαθύτερα τα κίνητρα των ηρώων. Εδώ η αφήγηση γίνεται η ίδια η δράση, ένας επιπλέον χαρακτήρας που δανείζεται το στόμα των ηρώων, τους δυναμιτίζει, τους αποσυναρμολογεί, τους κάνει μεγαλειώδεις, ανθρώπινους, ήρωες που αγωνίζονται να την ολοκληρώσουν. Η θεατρική μίμηση αποτελεί μια σειρά από εργαλεία υποκριτικά και μεταμορφωτικά. Τι γίνεται όταν ένας άλλος επιστημονικός χώρος δανείζεται αυτά τα εργαλεία για να θεραπεύσει τον ιστό του πραγματικού, άρα αυτά τα εργαλεία μιμούνται τον εαυτό τους σε ένα άλλο πλαίσιο; Και στη συνέχεια όταν το θέατρο φτιάχνει τη δική του μίμηση, χρησιμοποιώντας τα παραδοσιακά εργαλεία του, αλλά και μιμούμενο τη μίμησή τους; Τι αντίκτυπο έχει αυτό το ιλιγγιώδες κυνηγητό στη φαντασία του θεατή; Τέλος, το έργο μας καλεί να μη λησμονήσουμε στιγμή ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο πολιτισμικού τραύματος, το οποίο επιπλέον αρεσκόμαστε να επιδεικνύουμε και να περιφέρουμε, με έναν καπιταλισμό παντοδύναμο που ψυχορραγεί και τον έχουμε ανακηρύξει νεκρό προ πολλού. Τι γίνεται λοιπόν όταν οι γονείς σου δεν υπάρχουν πια, αλλά οι λέξεις σου δε βγάζουν νόημα χωρίς αυτούς; Μπροστά στη σαρωτική συγκίνηση και το βιτριολικό χιούμορ που προσφέρει το «Χάπι» του Ουώλς είναι εύκολο να μπει σε δεύτερη μοίρα η πολιτική διάσταση του έργου.
Αυτές οι δυσλειτουργικές αφηγήσεις όμως, αποτυγχάνοντας να αποκτήσουν ειρμό και να βγάλουν ένα ενιαίο νόημα είναι σα να προτείνουν νέα, μη κανονιστικά μοντέλα για εθνικές ταυτότητες που λαμβάνουν υπόψη την πολυπλοκότητα του σύγχρονου ανθρώπου, το μετακβαντικό σύμπαν, τον χρόνο που ράγισε, την ανθρωπόκαινο εποχή.
Αντώνης Γαλέος
Έγραψαν για την παράσταση :
Το νήμα του έργου το πιάνει γερά η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη στην εξαιρετική μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και δεν το εγκαταλείπει μέχρι το ανοιχτό τέλος, που αφήνει μια ελπίδα. Με έντονους αυξομειωμένους, «καρφωτούς» ρυθμούς, σε ύφος ελεγχόμενης απροδιοριστίας χώρου,ή χρόνου και με καμπύλους επανερχόμενους διακριτούς τόνους. Η διδασκαλία αποσπά από τους ισότιμους ηθοποιούς Βέρα Μακρομαρίδου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη και Βέρα Μακρομαρίδου και τον ντράμερ επί σκηνής Βαγγέλη Παρασκευαϊδη ποιοτικές και ποιητικές, «χαλκήλατες», κρουστές, ερμηνείες – εικόνες βάθους. Η «ομιλούσα» χαμηλότονη μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη είναι πρωτότυπη, το σκηνικό του Κωνσταντίνου Χαλδαίου και τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα «παίζουν», οι φωτισμοί του Άγγελου Παπαδόπουλου, καίριοι.
Λέανδρος Πολενάκης, Η ΑΥΓΗ, 29/1/2023
Καλοδουλεμένη, ανθρώπινη και συγκινητική πρώτη παρουσίαση ενός σύγχρονου έργου, που θίγει με ευρηματικό τρόπο την αντιμετώπιση και περιθωριοποίηση των ψυχικά ασθενών. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, σε σκηνοθετικό και ερμηνευτικό ρόλο, ανταποκρίνεται στον πρώτο με εμφανή αγάπη και φροντίδα και δίνει μια ωραία, καλοδουλεμένη, ανθρώπινη και συγκινητική πρώτη γεύση από το άγνωστο ως σήμερα κείμενο.
Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα, 26/1/2023
«Όταν δεν είσαι σαν τους άλλους ανθρώπους».
Ένα χάπι πικρό. Ένα έργο αυθεντικά ποιητικό, γεμάτο ζωηρές εικόνες και έντονο συμβολισμό και ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Μάνο Καρατζογιάννη που δίνει στην παράσταση μια μελαγχολική ομορφιά.
Αλέξης Κανατάς, 3/1/2022 Facebook
Σκηνοθετικά η θεατρική αυτή εμπειρία, με την ενορχήστρωση του Μάνου Καρατζογιάννη, είναι ένα αξιόλογο έργο με χαρακτήρα και αισθητική, καθώς η γλώσσα, η έκφραση και η κίνηση εναρμονίζονται στη δόμηση μιας τοιχογραφίας της κοινωνίας, με ακρίβεια και απροσδόκητα ευρηματικό τρόπο. Η παράσταση το «Χάπι», του Enda Walsh, με τον ξενικό τίτλο «Medicine», σε ρέουσα και καθάρια μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, γενικώς και ειδικώς μεταποιείται σε μελέτη ανθρωπισμού, ερχόμενη αντιμέτωπη με το ρατσισμό κάθε είδους και ύφους, ασκώντας δριμεία κριτική στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό status, με τη συνοδεία ενός καυστικού χιούμορ και φαρσικής ειρωνείας.
Ζωή Τόλη Είδαμε το «Χάπι» του Enda Walsh, σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη στο θέατρο «Σταθμός» | Enetpress
Στο θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ παρακολουθήσαμε μια παράσταση έμπλεη ευαισθησίας, που αφήνει στο τέλος ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Ότι ακόμα και τα φτωχά αγριολούλουδα που ξεπετιούνται από τις σχισμάδες των τοίχων, έχουν ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Γιατί όλοι το αξίζουμε και το δικαιούμαστε. Η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη, ζωγραφίζει άναρχες γραμμές και πίσω τους κρύβει επιμελώς μια θεατρική νομοτέλεια. Το έργο του Walch, ένα βαρύ έργο, ο Καρατζογιάννης το ντύνει με χορό τραγούδι και διάφορα σασπένς, δημιουργώντας μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση. Πολύ καλές οι Βέρα Μακρομαριδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, με εξαίρετη χορευτική κίνηση, έδωσαν στην παράσταση μια απόχρωση μιούζικαλ. Ο Μάνος Καρατζογιάννης ερμηνεύει συγκλονιστικά τον Τζον Κέιν. Δίνει σε αυτή τη μορφή όλη την ευαισθησία και τον πόνο που είχε μέσα της. Το να τον βλέπεις να παίζει είναι μια θεατρική εμπειρία.
Λένα Σάββα, Είδαμε την παράσταση Χάπι στο θέατρο Σταθμός. (xn--mxahi4ajr.gr)
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μάνος Καρατζογιάννης καταγίνεται με ρόλο δραματικού προσώπου που είναι αυτό που αποκαλούμε «διαφορετικό» από τον μέσο όρο. Τον έχουμε θαυμάσει ξανά ως αυτιστικό Κρίστοφερ στο Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα του Σάιμον Στήβενς αλλά και ως κωφό Μπίλι στις Φυλές της Νίνα Ρέιν. Εδώ όμως, στο Χάπι, είναι πολύ πιο ώριμος, πολύ πιο δυνατός και στέρεος ερμηνευτικά. Δίνεται σώμα και ψυχή στον ρόλο του Τζων μέσα από μια υπόκριση αξέχαστη, διαπεραστική, ξεχωριστή. Ανεβάζει ένα έργο που πρώτη φορά παίρνει σάρκα και οστά στο ευρωπαϊκό σανίδι, σκηνοθετεί μοναδικά τα τρία ακόμη επί σκηνής πρόσωπα, υπολογίζει ορθά κάθε λεπτομέρεια, μαγνητίζει με την ενέργεια που ξοδεύει. Απόδειξη οι γδαρμένοι του αγκώνες που δεν μπορούν να μην τους παρατηρήσουν οι θεατές από την πλατεία. Όλο αυτό το καλλιτεχνικό προϊόν δεν είναι τυχαία ποιοτικό: είναι αποτέλεσμα σκληρής και επίπονης δουλειάς του Μ.Κ. επί σειρά ετών πότε ως ηθοποιός και πότε ως σκηνοθέτης, πότε και με τις δύο ιδιότητες, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε και την ευθύνη που φέρει και ως καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου «Σταθμός», γεγονός που τον επιφορτίζει με περισσότερη δράση και κόπο. Εξαιρετικές επιλογές είναι αμφότερες οι ηθοποιοί Βέρα Μακρομαρίδου (Μαρία1) και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη (Μαρία2) οι οποίες εναλλάσσουν ρόλους π.χ. η πρώτη γίνεται και Βάλερι ενώ η δεύτερη και Λίαμ. Η ιδέα να χρησιμοποιηθούν φωνές από πολυάριθμους αναγνωρίσιμους ηθοποιούς των οποίων το ηχόχρωμα είναι χαρακτηριστικό (π.χ. του Καταλειφού και του Μουστάκη) είναι πολύ ευφυής και εξυπηρετεί πολύ όμορφα την απόδοση των άλλων ρόλων – δραματικών προσώπων που εντάσσονται στον μονόλογο του Τζων.
Μαρίνα Αποστόλου, Θεατρικές Απόψεις (theatrikesapopseis.blogspot.com)
Μια εξαιρετική παράσταση για τη βαρβαρότητα του ψυχιατρικού εγκλεισμού, τη θεραπευτική δύναμη του θεάτρου και τη λυτρωτική παρουσία της αγάπης.
Θανάσης Αντωνίου, Όταν το ψυχιατρικό «Χάπι» συνάντησε το θεατρικό happiness - Zeitgeist
Η ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη πραγματικά υπέροχη όπως και η σκηνοθεσία του, το ηχόχρωμα, οι διακυμάνσεις της φωνής του μας ανατριχιάζουν. Τα μάτια του Τζον Κέιν είναι δακρυσμένα. «Δεν σταμάτησα ποτέ να τους βλέπω. Αυτό το κεφάλι δεν ήταν ποτέ δικό μου. Δεν το ένιωσα δικό μου ούτε για μια στιγμή.» «Χειμώνας. Και η μητέρα γεμίζει τη λεκάνη καυτό νερό. Το νερό καίει τα πόδια. Όχι κλάματα.» Η μυρωδιά του παλιού αίματος διάχυτη στη ατμόσφαιρα και οι εναλλαγές του φωτισμού του Άγγελου Παπαδόπουλου, της μουσικής του Παναγιώτη Μανουηλίδη αντικατοπτρίζουν απόλυτα αναπαραστατικά τις εναλλαγές της διάθεσης, του ψυχισμού, των ρόλων. Φυσικά μαζί με τα καίριας σημασίας κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα και τα σκηνικά του Κωσταντίνου Χαλδαίου. «Αυτό που κάνουμε είναι ζωτικής σημασίας» υπενθυμίζουν με τις εκπληκτικά εναλασσόμενες ερμηνείες τους η Βέρα Μακρομαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη.
Έλλη Διακογιάννη, Είδαμε την παράσταση «Το χάπι» του Enda Walsh σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη. (xn--mxahi4ajr.gr)
Σουρεαλιστικό κολαστήριο, αδυσώπητη μαύρη κωμωδία, σπαρακτικό δράμα και μαζί σχόλιο μιας οργουελικής πραγματικότητας, το "Χάπι", το νέο θεατρικό του πολυγραφότατου και πολυβραβευμένου συγγραφέα και σεναριογράφου Έντα Γουώλς είναι ένα αναπόφευκτα σύγχρονο και μαζί διαχρονικό έργο για την παράνοια, τη βία μέσα μας αλλά και για την ίδια την τέχνη της υποκριτικής (τι ειρωνεία που στα Ελληνικά συναντά εξ αποστάσεως την υποκρισία). Ο Μάνος Καρατζογιάννης βυθίζεται στο δυστοπικό σύμπαν του Έντα Γουώλς και έχοντας στα χέρια του τη ακριβόλογη μετάφραση του Αντώνη Γαλαίου σκηνοθετεί το “Χάπι” με ακρίβεια και πλήρη αντίληψη του χωροχρονικού σχετισμού, διατηρώντας στην εκφορά του λόγου αλλά και στις ερμηνείες που διδάσκει τη δυαδικότητα του χρόνου και του θέματος, τις λεπτές ισορροπίες του κάθε ήρωα αλλά και τον τόπο δράσης. Η απόλυτη σύμπνοια μετάφρασης και σκηνοθεσίας κάνει τα Ελληνικά να μοιάζουν Αγγλικά στη ροή και στο άκουσμά τους, επιτρέποντας τόσο στον ίδιο όσο και στις δύο υπέροχες συμπρωταγωνίστριές του να διατηρήσουν τον απαιτούμενο ρεαλισμό των χαρακτήρων που λειτουργεί σαν άγκυρα μέσα σε αυτό το παρανοϊκό περιβάλλον.
Mάνος Θηραίος, Είδαμε την παράσταση | Χάπι | UrbanLife.gr
Το «Χάπι» είναι μια αλληγορική ποιητική φάρσα που θίγει τον ευάλωτο, τρωτό χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα σ ’έναν κόσμο που απεχθάνεται τη διαφορετικότητα. Ο Μάνος Καρατζογιάννης ως Τζων, η Βέρα Μακρομαρίδου ως Μαρία Ένα και η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη ως Μαρία Δύο ταιριάζουν σκηνικά και υποστηρίζουν μια δυναμική παράσταση. Οι φωνές των ηθοποιών που επιστρατεύονται σε voice off (Νένα Μεντή για τη φωνή της μάνας, Δημήτρης Καταλειφός για τη φωνή του μπαμπά, Σοφία Φιλιππίδου για τη φωνή της δασκάλας, ο Δημήτρης Ήμελλος για τη φωνή του Λίαμ, ο Γιάννης Νταλιάνης για τη φωνή του ερευνητή) απαρτιώνουν την πολύ καλή σκηνοθετική δουλειά του Μάνου Καρατζογιάννη.
Νίκος Ξένιος, Bookpress «Χάπι» του Έντα Γουόλς, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, στο Θέατρο Σταθμός (κριτική) (bookpress.gr)
Κατ’ αρχάς, έγινε κοκκινομάλλης και του πάει πολύ (ένεκα το ιρλανδικό έργο ίσως). Κατά δεύτερον (αλλά καθόλου δεύτερον), ο κοκκινομάλλης πλέον Μάνος Καρατζογιάννης έχει μαζί του επί σκηνής δύο πολύ δυνατές ηθοποιούς: τις Βέρα Μακρομαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη. Τρίτον, όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι συμμετέχουν στην παράσταση «Χάπι» στο θέατρο «Σταθμός»... Και εδώ θα πάρω λίγες γραμμές, για να μιλήσω γι’ αυτό το θέατρο. Ένα διαμαντάκι στο κέντρο της Αθήνας, σε μια περιοχή που μπορείς να βρεις πολύ ενδιαφέρουσες γωνιές (όπως το παμπάλαιο γαλακτοπωλείο/ζαχαροπλαστείο «Αφοί Ρουφογάλα» πολύ κοντά στο θέατρο ή το καφέ μπαρ Morgan All Jeans) αλλά και γειτονιές υποβιβασμένες από το κράτος. Το να υπάρχει εκεί ένας χώρος πολιτισμού, με την αισθητική και την ιστορία του θεάτρου «Σταθμός», με την πολύ σοβαρή (και πολύ προσωπική) δουλειά που κάνει ο Μ. Καρατζογιάννης, μόνο να αναδείξει τις πρώτες μπορεί και να αναβαθμίσει τις δεύτερες. Το κάνει αυτό το καλό θέατρο. Που δεν χρειάζεται να είναι τεράστιο και πλουμιστό (αν και το αρχειακό/ιστορικό θεατρικό υλικό που εκθέτει ο Μάνος στο φουαγιέ τού «Σταθμός» είναι ανεκτίμητης αξίας). Αρκεί να είναι σοβαρό (με την έννοια του καλού ρεπερτορίου) και οικείο (με την έννοια της τρυφερότητας τόσο του ίδιου του χώρου όσο και των ανθρώπων του).
Νόρα Ράλλη, Η πολιτιστική ατζέντα της εβδομάδας [14-21.1.2023] | Η Εφημερίδα των Συντακτών (efsyn.gr)