Ένα νεαρό κορίτσι μπαίνει σ’ ένα -εδώ και χρόνια- αφημένο σπίτι. Εξερευνώντας το, ανακαλύπτει ένα βιβλίο γεμάτο μαρτυρίες γυναικών, πολιτικών κρατουμένων στις φυλακές Αβέρωφ. Η ιστορία υψώνεται μπροστά της και οι μορφές εκείνων των γυναικών που... «όσο κι αν τις σκοτώναν, υπήρχαν ακόμα πιο δυνατά», ζωντανεύουν ξανά δείχνοντάς της τον δρόμο. 

Ποια είναι εκείνη η μνήμη που σου μαθαίνει τα βήματα;

Βήματα που περπατήθηκαν, που τραγουδήθηκαν, που μάτωσαν, που χαμογέλασαν, που χορεύτηκαν. Βήματα μέσα στο ρυθμό και παραστρατημένα βήματα. Αυτά που μας οδήγησαν εδώ. Αυτά που πατάμε εμείς για αυτούς που έρχονται.
Χορός παθιασμένος για την ομορφιά του κόσμου μέχρι την ανθρωπιά του ανθρώπου.

Με αφορμή το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ολυμπίας Παπαδούκα «Γυναικείες φυλακές Αβέρωφ» παρουσιάζεται μια θεατρική σύνθεση, η οποία πλαισιώνεται από πρωτότυπη μουσική  που εκτελείται επί σκηνής.